16:16 Klimt and Winter Sea….

Niczym niezmącone obrazy Morza opowiadają mi swoje uśpione historie, tylko po to by zatrzymany czas w nieskończonym biegu dni nie pozwolił przeminąć ulotności.
Wierzyłam, ze zagubione przelotnie myśl są jak starannie zapakowany prezent, którego nikt jeszcze nie otworzył, a skrzypiący pod nogami śnieg, niczym stary zardzewiały zawias, może stać się co najwyżej bladym odbiciem szarej codzienności.
Tak jak tęsknota za poszukiwaniem swojej drogi wyznacza dążenie do celu, tak muzyka z dziecięcych marzeń ukoi zziębnięta duszę i pozwoli odejść niezapomniana w ciszy mroźnego poranka na zawsze.

Cóż z tego, że dorastamy? Wszak piękno tkwi w nieporadnie zapomnianych słowach i z pozoru nic nieznaczących chwilach.
W banalnie grającej duszy istnieje miliard kolorów i myśli realnie stęsknionych ku wolności. Obrazy uwiezione w oprawach czekające na swoją chwilę przebudzenia są jak mijane przez nas bezosobowe twarze pozostawiane za nami niczym ślady na piasku zmieszane ze śniegiem.

Gdyby tak uwierzyć że jutro będzie bezgranicznie idealne i nic nie zmieni przyszłości, której i tak nikt nie zapisał na stałe. Może, moglibyśmy zacząć żyć myślą o tym, że wszystko zależy od nas samych.
(...)

Kroniki Gdanskie, 2012